Het is de derde woensdag van juni. Ik weet van de afgelopen jaren dat dit een hele leuke dag is. De dag waarop de examenkandidaten de uitslag krijgen. Een dag vol vrolijke berichtjes van leerlingen en ouders. Met foto’s van vlaggen en cijferlijsten. De blijheid en trots spat ervan af. En terecht.
Om twaalf uur krijg ik het eerste appje. Geslaagd! Dan is het een tijdje stil, ’s middags regent het berichtjes. Blije leerlingen en ouders. Er zijn ook oud-leerlingen die laten weten dat ze geslaagd zijn. Heel leuk om ook van hen wat te horen.
Blij en apetrots ben ik. Omdat ik weet hoe hard ze hebben gewerkt. Deze leerlingen zitten ook bij mij als ze het zwaar en stom vinden; als ze onvoldoendes terugkrijgen; als ze bang zijn dat het niet lukt; als ze er echt geen zin meer in hebben. Ik voel de opluchting en blijdschap met ze mee. Omdat het er ook echt om hing voor enkelen.
Soms valt de uitslag tegen en is er de zure appel van een her of het jaar over doen. Dan verdien je minstens zoveel respect als wanneer je de vlag mag uithangen. Want je hebt net zo goed hard gewerkt, talloze uren gestudeerd en je stinkende best gedaan. De teleurstelling wegslikken en een nieuw plan maken vraagt veerkracht. Dat moeten opbrengen heeft ook zijn waarde. Wie weet wat deze hobbel of omweg brengt.
Aan al die bikkels die dit jaar bij mij aan de keukentafel zaten: ik wens je een heerlijke zomer, en alle moois en goeds bij alle nieuwe avonturen die op het punt staan te beginnen! En als je in de buurt bent: je bent altijd welkom voor een kop thee.
